حالا که پر از حرفیم، زنگ انشا نداریم...

گاهی چون پر از حرفیم، وبلاگ می سازیم.

گاهی چون پر از حرفیم، گوش مفت می خواهیم.

من که فکر می کنم وقتی بمیرم، واقعا پر از حرفم. پر از حرفهای ناگفته ی هنگام مرگ.

اینکه چی شد و چطور شد. برای همه شنیدنی ست. اما زبانی نیست تا بتونم حرف بزنم.

تمااام اون گوش هایی که گاهی حرف هایم را نشنیدند، اون لحظه تشنه ی حرفهام هستن.

همینه رسم این روزگار. همش می چرخه. گاهی تو برگ آس تو دستته، گاهی دست رقیبته.

اون لحظه ای که آس هستی، بزرگی همه آدما رو درک کن.